Dr. Paul Ruskin, öğrencilerine yaşlanmanın psikolojik belirtilerini öğretirken onlara şu olayı okudu:

“Hasta ne konuşuyor ne de söylenenleri anlıyor. Bazen saatlerce anlaşılmaz şeyler geveliyor. Zaman, yer ya da kişi kavramı yok. Yalnız, nasıl oluyorsa, kendi adı söylendiğin de tepki veriyor. Son altı aydır onun yanındayım, ne görünüşü için bir çaba harcıyor ne de bakım yapılırken yardımcı oluyor. Onu hep başkaları besliyor, yıkıyor ve giydiriyor. Dişleri yok, yiyeceklerin püre halinde verilmesi gerekiyor. Kıyafeti salyalarından dolayı sürekli leke içinde. Yürümüyor. Uykusu sürekli düzensiz. Gece yarısı uyanıp çığlıklarıyla herkesi uyandırıyor. Çoğu zaman mutlu ve sevecen, fakat bazen ortada bir neden yokken sinirleniyor. Biri gelip onu yatıştırana dek de feryat figan bağırıyor”.

Bu olayı okuduktan sonra, Ruskin, öğrencilerine böyle birinin bakımını üstlenmek isteyip istemediklerini sordu.

Öğrenciler bunu yapamayacaklarının söylediler. Ruskin, kendisinin bunu “büyük bir zevkle yaptığını ve onların da yapması gerektiğini” söyleyince öğrenciler şaşırdılar.

Daha sonra Ruskin, hastanın fotoğrafını dolaştırmaya başladı.

Fotoğraftaki doktorun altı aylık kızıydı.

Doğru anlamak için doğru algılamak gerekir. Doğru algılayabilmek için de “kendi kendimize zihni tamamlamalar” yaparken dikkatli olmamız gerekir.